Chopin. Konkurs. Yehuda Prokopowicz.

Fryderyk Chopin

Muzyka Chopina jest wyrazem tęsknoty, natury, polskiej duszy i jednocześnie uniwersalnej emocji. Kiedy słuchamy jego mazurków, nokturnów czy etiud, wkraczamy w wymiar, który jest jednocześnie bardzo osobisty i bardzo wspólny. Wykonanie Chopina to nie tylko zadanie — to uchwycenie pewnej prawdy i idei.

W historii wiele razy muzyka Chopina była świadkiem i uczestnikiem losów narodu — w trudnych czasach, w okupacji, kiedy granie „na Chopina” było aktem odwagi, bo muzyka Chopina była zakazana. Wchodząc dziś w ten repertuar, wykonawca mierzy się nie tylko z nutą, ale z duchowym dziedzictwem. I to właśnie czyni każdą interpretację czymś więcej niż tylko wykonaniem.

Konkurs Chopinowski

Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina jest jednym z najstarszych i najbardziej prestiżowych konkursów fortepianowych na świecie. Został zainicjowany w 1927 roku przez polskiego pianistę, profesora Jerzego Żurawlewa. Odbywa się co 5 lat w Warszawie. To niezwykłe wydarzenie — nie tylko rywalizacja, ale spotkanie światów: młodych artystów (uczestnicy nie mogą mieć więcej niż 30 lat) wielkiej tradycji, publiczności i jury. W ostatnich edycjach wyraźnie wzrasta liczba wirtuozów spoza Europy. To świadectwo, że muzyka Chopina jednoczy.
Można powiedzieć, że dla wielu z nich sam udział to już zwycięstwo.

Yehuda Prokopowicz

Dziewiętnastoletni pianista, którego występ w Konkursie Chopinowskim poruszył wielu. W radiowej Dwójce powiedział: „Chopin jest jednym z najlepszych przewodników, jakich można sobie wyobrazić” i że „muzyka jest jak architektura, że patrzy na konstrukcję sali, żeby ją objąć w swoim sercu”. Te słowa pokazują, że scena nie była dla młodego wirtuoza wyłącznie miejscem konkursowej rywalizacji, lecz przede wszystkim przestrzenią sztuki.

Zdaniem jego profesorów, m.in. śp. Stefana Wojtasa i Krzysztofa Książka jest indywidualistą, introwertykiem z poczuciem humoru i dystansem do siebie.

Na krakowskich ulicach, zwłaszcza w okolicy Akademii Muzycznej stał się rozpoznawalną postacią - w kapeluszu z szerokim rondem, w pelerynie, jakby przeniesiony z innego czasu, z marzycielskim i pogodnym spojrzeniem, w swoim rytmie podążający obraną drogą.

Choć Yehuda Prokopowicz nie znalazł się w finale, jego obecność na Konkursie już ma znaczenie — pokazał świeżość i odwagę bycia sobą. Wierzymy, że to dopiero początek jego muzycznego rozwoju. Mamy nadzieję, że uda się w krótce usłyszeć go na żywo w Krakowie, który stał się jego domem i gdzie ma publiczność darzącą go podziwem.